ÖZLEM

Allah kimseyi evinden ayırmasın...

Ben hayatım boyunca en lüks otelde de kalsam, en eğlenceli yerde de olsam, en sevdiğim arkadaşımın yanında da olsam gece yorganıma yastığıma sarılıp uyumak, sabah evimin huzurunda uyanmak isteyenlerdenim. Başka yerde uzun süre kaldığımda "ah evde olsaydım şunu yapardım" diye kendimi yerim, halbuki evde olsam o düşündüğümü yapmak belkide hiç aklıma gelmez.

İşte şimdi evimin o huzur dolu dingin havasından uzakta kendi kendimle kavga eder bir haldeyim. Annem ve Bıdık ta yanımda. Bıdık, o hürriyetine alışkın, koca bahçede özgürlüğüne koşuşturan minik köpeğim bile mahzun, pek uslu burada. Hani çocuklar annelerinin eteğine yapışır "evimize gidelim" derler ya, sanki öyle der gibi bakıyor yüzüme.

Mantığım tabiiki burada kalmamı söylüyor, ama gel gör ki kalbim evimde kaldı.

Ooooof.... Canım sıkılıyor.

Yanımda goblenimi getirdim, daha bir iğne atmadım, kitabımdan birkaç sayfayı anlamadan okuyorum sırf uykum gelsin diye. Alışmışım dağ başının o dinginliğine, burası anayola yakın, araba sesleri kulağımı tırmalıyor, uyuyamıyorum geceleri. Ruhum yorgun.

Bencillik değil kafamdan geçenler, diyorum ya mantıken kalmam gerek, ama gel de kalbime dinlet bunu.

Yine gece, araba sesleri kulağımda, birazdan alacağım kitabımı elime, Bıdık ım ayak ucumda mahzun, ben mahzun, kaybolacağız gecenin karanlığında....