Diren Banu...

Pes ettiğim çok zaman oldu.
"Yeter artık, çok yoruldum"diye hüngür hüngür ağladığım zamanlar...

    Öyle zamanlarda annem en büyük desteğim,

 Bıdık en yakın teselli edicim di. Hala böyle zamanlarım oluyor ama ikisi de artık yok :(

Şimdilerde böyle hissettiğimde hemen yeni bir şeye başlıyorum, seçim keyfime ait. Ya bir kitap, yeni bir dergi, ya da hobi odama girip yapabileceğim ufak tefek birşeyler bulmak gibi.

Çok kitap okudum. Birara yapabildiğim tek şeydi. Eskiden herbirini sizlerle paylaşırdım ama ipin ucu kaçtı😐
 Mesela bu eve taşınırken bir fileye doldurup yıkadığım kumaş süsler var tekrar tanzim edilecek,

 malzeme kutularım var etiketleri yenilenecek...

 

 

Bu arada  bir de kendime telkin yöntemim var. Buna çok küçük yaşlarda başladım, 2.5 yaşında çocuk felcine yakalanıp hayatla mücadeleye başlayınca,

 kendi vücudumla konuşmaya başladım. Ailemin ve doktorumun büyük desteğiyle ağır bir çeşidine yakalanmama rağmen başedebildim, bu kadarına mucize gözüyle baktı tıp.Geride bıraktıklarıyla kanser olan kadar dostça geçindik ve birşeyden geri kalmadım hemen hemen.
Okul yıllarımda her türlü oyundan,

beden derslerinden geri kalmadım, iyi voleybol oynardım ve Galatasaray Yüzme Kulübünde ilk kız maratoncu olarak yetiştiriliyordum, (ozamanlar paralimpik yoktu, lisans vermediler maalesef )...

27 senelik başarılı bir iş hayatım oldu.

 

Geride kalan sadece sol bacağımı tutan bir cihaz oldu. İşte şimdiki ağrılarımın nedenlerinden biri de bu. 

Bu arada yaşadıklarım zaten bu blogda kayıtlı.

Hepsi geride kaldı, daha da gerilere gömeceğim onları Allahın izniyle.

Amaç oldukça umut hiç tükenmez...

Bence... 

Artık tehlikeli olacağı için arabamı sattım.

Onun yerine 3 tekerlekli elektrikli beyaz bir motosiklet alacağım ve 85 lik çılgın bir nine olacağım günü iple çekeceğim :))

Şimdi ne yapıyorum, neredeyim... 

Arkası yarın.... 😆