Bugün, Ümit Yaşar Oğuzcan'dan

50 YAŞ ŞİİRİ

Ne zaman baksam çevreme elli yıl sonra 

Hep aynı gördüklerim; bir keşmekeş, bir bozuk düzen 

Bir lokma ekmek uğruna tükenmesi insanların 

Yaşamak ve ölmek için hep aynı neden.  

Sefil doymazlık:ete, kana, paraya 

Öylesi bir açlık ki eksilmeyen, bitmeyen 

İnsan, ezebildiğince mutlu insan, oğul 

Nereye gidersen git hep o tuzak, o dümen..  

Küçük hesaplarla kabaran büyük hesaplar 

Ve değişmez çığlığı insanoğlunun: Ben, ben, ben!" 

Sen yok musun? Onlar yok mu? Biz yok muyuz? 

Nereye bu gidiş? Delicesine pupa yelken.. 

Söyle neyi değiştirebilirsin ki tek başına 

Yıldırırlar, sustururlar vururlar seni de hemen 

Düşler bitmişse, gerçekler bir tokat gibi inmişse 

Tek başına mutlu ol bakalım, olabilirsen..  

En güzeli sevmek diyeceksin insanları tümüyle 

Usanmadan, bir şey ummadan, beklemeden 

Ver, durmadan ver, eller uzanmış, baksana 

Ver ki; kurulsun sofra, başlasın şölen.. 

Bir yanda umutların, düşlerin, düşüncelerin 

Bir yanda aldığını geri vermez koca bir evren 

Bak! Bütün ağızlar yutmaya hazır seni 

Bir noktadan, bir lokmadan başka nesin sen.. 

Dönüp gerilere bakıyorum, bir de kendime 

Elli yıl geçmiş, ha gün, ha yarın derken 

Değişen birşey yok, bir şaşkın benden başka 

İşte aynı yol, aynı kapı, aynı merdiven..  

Hani nerdeler? Kimi yitmiş, kimi gitmiş dostların 

Bir ak saçlı anam kalmış yolumu bekleyen 

Sabah-öğle-akşam . . . Hep o tekdüze yaşam 

Ve kırılmış bir kalple yorulmuş bir beden.. 

İşte böyle geçti yıllar. bozbulanık 

Ben sevdim, ben ağladım, başkalarıydı gülen 

Ne zaman uzattıysam ellerimi, parçalandı 

Mutluluk serseri bir mayındı denizlerimde yüzen... 

Ümit Yaşar Oğuzcan ( 1926 - 1984 )